Skuteczność obserwacji i dozoru wizyjnego przestrzeni publicznej zależy w dużym stopniu od zastosowanej technologii. Rozdzielczość obrazu powinna być wystarczająco wysoka do prawidłowego rozpoznania sytuacji i osób. Niezbędna jest również akceptacja przez sądy jako jednoznacznej metody identyfikacji. Podczas obserwacji na żywo operator nie może być przeciążony i musi mieć na bieżąco pełny obraz sytuacji.
Zasadnicza rola definiowalnej rozdzielczości
Przełomowym momentem w monitoringu wizyjnym dużych obszarów i pomieszczeń było pojawienie się w 2011 r. tzw. technologii wieloprzetwornikowej (Multifocal-Sensortechnologie) umożliwiającej rejestrację bardzo dużych obszarów przy znacznie mniejszej liczbie zastosowanych kamer.
Wiele miast i gmin, np. Gaillard, Praga, Essen czy Kolonia, zaufało tej rewolucyjnej technologii. Przykładowo, policja w Kolonii jest w stanie przy użyciu zaledwie 8 kamer zainstalowanych na dwóch masztach monitorować plac katedralny o powierzchni 8800 m2. Porównywalne rozwiązanie z konwencjonalnymi kamerami PTZ (pan-tilt-zoom) wymagałoby zastosowania ponad stu pojedynczych urządzeń i znacznie większej liczby punktów instalacyjnych, a jednocześnie byłoby mniej efektywne.
W skuteczności monitoringu ważne jest mianowicie, aby można było określić minimalną rozdzielczość (gęstości pikseli) zadaną dla całego obszaru. Jest ona zdefiniowana w normie DIN-EN 62676-4 i podawana w pikselach na metr (pix/m). Do identyfikacji nieznanej osoby jest wymagane co najmniej 250 pix/m, natomiast osoba znana operatorowi może w trybie obserwacji na żywo zostać rozpoznana już przy ok. 125 pix/m. W przypadku dotychczasowych rozwiązań kamer (PTZ, pojedynczy przetwornik) określenie zdefiniowanej rozdzielczości dla całego obszaru nie było możliwe.
Zachowanie ogólnego kontekstu przy jednoczesnej kontroli nad szczegółami
Podczas śledzenia obiektu lub osoby i przybliżania kamerami PTZ obraz ogólny jest zawsze tracony – niezależnie od tego, czy korzystamy z trybu obserwacji na żywo, czy też zapisu. W przypadku kamer jednoprzetwornikowych zostaje on wprawdzie zachowany, lecz wyrazistość szczegółów jest niewystarczająca. Kamera wieloprzetwonikowa natomiast przedstawia na obrazie podglądowym bardzo rozległy obszar, stale go rejestrując. Jednocześnie – podobnie jak w przypadku PTZ – poszczególne segmenty obrazu (z każdego modułu kamerowego) mogą być przybliżane – i to dowolna ich liczba – przez kilku operatorów jednocześnie.
Ma to dwie istotne zalety. Przede wszystkim w przypadku śledzenia jednego wątku na scenie można skupić się na obserwacji znacznie mniejszej liczby monitorów (dobry operator jest zazwyczaj w stanie przeglądać maks. 4–6 obrazów jednocześnie), więc ten sam personel może obserwować znacznie większe obszary.
Drugą ważną zaletą jest to, że kontekst ogólny (cała scena) pozostaje zawsze widoczny w wysokiej rozdzielczości i zrozumiały, zarówno w sytuacji na żywo, jak i na nagraniu. Dzięki temu np. jeden operator może stale obserwować obraz ogólny, podczas gdy pozostali przybliżają i śledzą konkretne wątki, rejestrując je oddzielnie. W ten sposób można obserwować i dokumentować równolegle wiele indywidualnych wątków bez utraty innych czy też ogólnego kontekstu.
Te poszczególne czynniki składają się na znacznie większą skuteczność obserwacji i monitorowania, przy jednoczesnym obniżeniu kosztów całkowitych.
Dallmeier electronic
Bahnhofstr. 16, 93047 Regensburg, Niemcy
tel +49 151 58204199
www.dallmeier.com
